پایگاه اطلاع رسانی آستان مقدس حضرت عبدالعظیم(ع):
در سال 1291 قمری در محله حسین آباد اصفهان در خانه آیت الله میرزا جواد بیدآبادی طفلی پا به عرصه وجود نهاد كه او را محمد علی نامیدند. او مقدمات علوم را نزد پدر خود که فقیهی وارسته بود آموخت و سپس در كلاس درس برادر بزرگترش شیخ احمد مجتهد كه یكی از اساتید معروف آن روز اصفهان بود حاضر شد و در 10 سالگی در كلاس درس آیت الله میرزا هاشم خوانساری نویسنده كتاب مبانی الاصول شركت نمود.
وی در سال 1304 قمری به تهران آمد و فقه و اصول را نزد آیت الله میرزا حسن آشتیانی آموخت. وی نخستین سالهای بلوغ را پشت سرمی گذاشت كه در كلاس درس عرفان نشست و در هجدهمین سال عمر خود به درجه اجتهاد نائل آمد و سپس عازم نجف گردید و با شور و شوقی وصف ناپذیر در درسهای آخوند خراسانی ، آیت الله شیخ فتح الله شریعت (شیخ الشریعه) ، آیت الله میرزا محمد حسن خلیلی و آیت الله محمد تقی شیرازی حاضر شد.
آیـــت حــق شــاه آبــادی بعد از هشت سال اقامت در عراق به ایران بازگشت و در تهران در خیابان شاه آباد (جمهوری اسلامی كنونی) ساكن و از این رو به شاه آبادی معروف گردید. آن بزرگوار مدت 17 سال در تهران اقامت داشت و در سال 1347 قمری راهی شهر مقدس قم شد و به تعلیم و تربیت طلاب علوم دینی پرداخت.
از جمله شاگردان ایشان حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(ره) و آیت الله العظمی سید شهاب الدین نجفی(ره) بوده اند. امــــام خمینی (ره) به آیت الله شاه آبادی بسیار علاقه داشتند تا آنجا كه هرگاه از ایشان نامی به میان می آوردند ، می فرمود: روحی له الفداء «جانم فدای او باد» این مطلب در كتابهای امام بخصوص در كتابهای عرفانی ایشان كاملاً مشهود است .
آیت الله شاه آبادی بعد از 7 سال اقامت در قم مجدداً در سال 1354 قمری به تهران مراجعت و به ترویج دین و تدریس فقه و اصول پرداختند و نیز مبانی علمی خویش را به رشته تحریر درآوردند كه از جمله آثار ایشـــان : شــذرات المعــارف 2 ـ رشحات البحار 3 ـ مفتاح السعاده فی احكام العباده 4 ـ حاشیه نجاه العباد 5 ـ منازل السالكین 6 ـ حاشیه كفایـه الاصول آخوند خراسانی 7 ـ حاشیه فصول الاصول 8 ـ رساله العقل و الجهل، می باشد.
در زمان حكومت رضا خان یكی از مهمترین اقدامات آیت الله شاه آبادی مبارزه با ظلم و ستم شاهی وی بود . چنانكه امام (ره) می فرمایند: مرحوم آیت الله شاه آبادی علاوه بر آن كه یك فقیه و عارف كامل بودند یك مبارز به تمام معنا هم بودند.
سرانجام در سال 1328 شمسی( سوم صفر 1369 قمری) بعد از هفتاد و هشت سال عمر پر بركت روح وی به ملكوت اعلی پیوست و پیكر پاك او با تشییع هزاران نفر از مؤمنین به شهرری منتقل و در رواق ابوالفتوح رازی حرم حضرت عبدالعظیم(ع) به خاك سپرده شد.
