دعاى روز سيزدهم ماه مبارک رمضان
اللَّهُمَّ طَهِّرْنِي فِيهِ مِنَ الدَّنَسِ وَ الْأَقْذَارِ وَ صَبِّرْنِي فِيهِ عَلَى كَائِنَاتِ الْأَقْدَارِوَ وَفِّقْنِي فِيهِ لِلتُّقَى وَ صُحْبَةِ الْأَبْرَارِ بِعَوْنِكَ يَا قُرَّةَ عَيْنِ الْمَسَاكِينِ
اى خدا در اين روز مرا از پليدى و كثافات پاك ساز و بر حوادث خير و شر قضا و قدرت صبر و تحمل عطا كن و بر تقوى و پرهيزكارى و مصاحبت نيكوكاران موفق دار به يارى خود اى مايه شادى و اطمينان خاطر مسكينان.
|
|
حدیث یار :
امام علي (ع):
بهترين چيزي كه پدران براي فرزندان به ميراث مي گذارند ادب است
غرر الحكم و دررالكلم، ح5036
|
|
حبّ الدّنيا :
آدابالصلاة ص : 49 في الكافى عن أبي عبد اللّه عليه السلام، قال: رأس كلّ خطيئة حبّ الدّنيا.«» و روايات كثيره ديگر نيز به اين مضمون با اختلاف تعبير وارد است.«» و بس است براى انسان بيدار همين حديث شريف، و كفايت می كند براى اين خطيئه بزرگ مهلك همين كه سرچشمه تمام خطاها و ريشه و پايه جميع مفاسد است. با قدرى تأمّل معلوم شود كه تقريبا تمام مفاسد اخلاقى و اعمالى از ثمرات اين شجره خبيثه است. هيچ دين و مذهب باطلى تأسيس در عالم نشده و هيچ فسادى در دنيا رخ نداده مگر به واسطه اين موبقه عظيمه - قتل و غارت و ظلم و تعدّى نتايج اين خطيئه است، فجور و فحشاء و دزدى و ساير فجايع زاييده اين جرثومه فساد است. انسان داراى اين حبّ از جميع فضائل معنويّه بر كنار است: شجاعت، عفت، سخاوت، عدالت كه مبدأ تمام فضائل نفسانيّه است، با حبّ دنيا جمع نمی شود. معارف الهيّه، توحيد در اسماء و صفات و افعال و ذات، و حق جويى و حق بينى با حبّ دنيا متضادّند، طمأنينه نفس و سكونت خاطر و استراحت قلب، كه روح سعادت دو دنيا است، با حبّ دنيا مجتمع نشود. غناى قلب و بزرگوارى و عزّت نفس و حرّيّت و آزاد مردى از لوازم بى اعتنايى به دنيا است، چنانچه فقر و ذلّت و طمع و حرص و رقّيّت و چاپلوسى از لوازم حبّ دنيا است. عطوفت، رحمت، مواصلت، مودّت، محبّت، با حبّ دنيا متخالفند. بغض و كينه و جور و قطع رحم و نفاق و ديگر اخلاق فاسده از وليدههاى اين امّ الأمراض است.
و ديلمى در ارشاد القلوب از حضرت امير المؤمنين عليه السلام روايت كند كه رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله فرمود: «در شب معراج خداى تعالى فرمود: اى احمد، اگر بندهاى نماز اهل آسمان و زمين را بخواند و روزه اهل آسمان و زمين را بگيرد و چون ملائكه طعام نخورد و جامه عابدان را بپوشد پس از آن در قلب او ببينم ذرّهاى از حبّ دنيا يا سمعه آن يا رياست آن يا اشتهار آن يا زينت آن، با من مجاورت نمی كند در منزلم و از قلب او محبّت خود را بيرون می كنم و قلب او را تاريك می كنم تا مرا فراموش كند و نمی چشانم به او شيرينى محبّت خود را.» پر واضح است كه محبّت دنيا با محبّت خداى تعالى جمع نشود. و احاديث در اين باب بيشتر از آن است كه در اين اوراق بگنجد.
و چون معلوم شود كه حبّ دنيا مبدأ و منشأ تمام مفاسد است، بر انسان عاقل علاقمند به سعادت خود لازم است اين درخت را از دل ريشه كن كند. و طريق علاج عملى آن است كه معامله به ضدّ كند: پس اگر به مال و منال علاقه دارد، با بسط يد و صدقات واجبه و مستحبّه ريشه آن را از دل بكند. و يكى از نكات صدقات همين كم شدن علاقه به دنيا است، و لهذا مستحبّ است كه انسان چيزى را كه دوست می دارد و مورد علاقهاش هست صدقه دهد، چنانچه در كتاب كريم الهى می فرمايد: لَنْ تَنالُوا البِرَّ حَتّی تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّون 3: 92.«» و اگر علاقه به فخر و تقدّم و رياست و استطالت دارد، اعمال ضدّ آن را بكند و دماغ نفس امّاره را به خاك بمالد تا اصلاح شود.
و بايد انسان بداند كه دنيا طورى است كه هر چه آن را بيشتر تعقيب كند و در صدد تحصيل آن بيشتر باشد، علاقهاش به آن بيشتر شود و تأسّفش از فقدان آن روز افزون گردد، گوئى انسان طالب چيزى است كه به دست او نيست.
گمان می كند طالب فلان حدّ از دنيا است، تا آن را ندارد از آن تعقيب می كند و در راه آن تحمّل مشاقّ می كند و خود را به مهالك می اندازد، همين كه آن حدّ از دنيا را به دست آورد، براى او يك امر عادى می شود و عشق و علاقهاش مربوط می شود به چيز ديگرى كه بالاتر از آن است و خود را براى آن به زحمت و مشقّت می اندازد و هيچ گاه عشقش فرو ننشيند، بلكه هر دم روز افزون شود و زحمت و تعبش بيشتر گردد. و اين فطرت و جبلّت را هرگز وقوفى نيست. و اهل معرفت با اين فطرت اثبات بسيارى از معارف كنند كه بيان آن از حوصله اين اوراق خارج است و اشاره به بعض اين مطالب در احاديث شريفه شده، چنانچه در كافى شريف از حضرت باقر العلوم (ع) روايت نموده كه «مثل حريص به دنيا مثل كرم ابريشم است كه هر چه به دور خود آن را بيشتر می پيچد از خلاص شدن دورتر شود تا آن كه از اندوه بميرد.»«» و از حضرت صادق عليه السلام مروى است كه «مثل دنيا مثل آب دريا است كه هر چه انسان تشنه از آن بخورد تشنهتر گردد تا او را بكشد.»
آداب الصلاة ص : 51
|
|
نماز شب چهاردهم ماه مبارك رمضان :
شش ركعت، در هر ركعت حمد و سي مرتبه سوره زلزال
|
| ترجمه ایه 184 الی 189 سوره مبارکه الکوثر |
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
هر جاندارى چشنده طعم مرگ است و بيشك در روز قيامت پاداشهايتان را به تمامى خواهند داد؛ آنگاه هر كس كه از آتش دوزخ دور داشته و به بهشت در آورده شود، به راستى رستگار شده است، و زندگانى دنيا جز مايه فريب نيست.
و شما همواره به مالتان و جانتان آزموده شويد و از كسانى كه پيش از شما به آنان كتاب آسمانى داده شده است و از مشركان، سخنان دلازار بسيار خواهيد شنيد؛ و اگر شكيبايى و پارسايى ورزيد، بدانيد كه اينها از كارهاى سترگ است.
و خداوند از اهل كتاب پيمان گرفت كه آن را براى مردم بيان كنيد و پنهان مداريد، ولى آن را پشت سر افكندند و به بهاى ناچيزى فروختند، چه بد است آنچه خريدند.
هرگز كسانى را كه به آنچه كردهاند شادمانى مى كنند، و دوست دارند براى آنچه نكردهاند ستوده شوند، رسته از عذاب مپندار و عذاب دردناكى در پيش دارند.
و فرمانروايى آسمانها و زمين از آن خداوند است و خدا بر هر كارى تواناست.
|
