۳۰۳۷

النَّوادِرُ

۱۵۱۹۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :مَن غَضِبَ على مَن لا يَقدِرُ على مَضَرَّتِهِ طالَ حُزنُهُ و عَذَّبَ نفسَهُ.^۱

۱۵۱۹۸.عنه عليه السلام :ألا و إنّ هذهِ الدنيا التي أصبَحتُم تَتَمَنَّونَها و تَرغَبُونَ فيها. و أصبَحَت تُغضِبُكُم و تُرضِيكُم لَيسَت بِدارِكُم.^۲

۱۵۱۹۹.عنه عليه السلام :أبقِ لِرِضاكَ مِن غَضَبِكَ. و إذا طِرتَ فَقَعْ شَكِيرا.^۳

۱۵۲۰۰.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :المؤمنُ إذا غَضِبَ لَم يُخرِجْهُ غَضَبُهُ مِن حَقٍّ. و إذا رَضِيَ لم يُدخِلْهُ رِضاهُ في باطِلٍ. و الذي إذا قَدَرَ لم يَأخُذْ أكثَرَ مِمّا لَهُ.^۴

۱۵۲۰۱.الإمامُ الحسنُ عليه السلام :لا يُعرَفُ الرأيُ إلاّ عندَ الغَضبِ.^۵

۱۵۲۰۲.الإمامُ الهاديُّ عليه السلام :الغَضَبُ على مَن تَملِكُ لُؤمٌ.^۶

(انظر) النبوّة (الخاصّة): باب ۳۷۵۵.

۳۰۳۷

گوناگون

۱۵۱۹۷.امام على عليه السلام :هر كه بر كسى خشم گيرد كه نمى تواند به او زيانى برساند، اندوهش به درازا كشد و خود را شكنجه دهد.

۱۵۱۹۸.امام على عليه السلام :بدانيد اين دنيايى كه آرزومند آن شده ايد و بدان رغبت مى ورزيد و او شما را گاه به خشم مى آورد و گاه خشنود مى سازد، سراى [هميشگى ]شما نيست.

۱۵۱۹۹.امام على عليه السلام :در هنگام خشم جايى براى خشنوديت نيز باقى بگذار و هرگاه خشم گرفتى مگذار اوج بگيرد.

۱۵۲۰۰.امام صادق عليه السلام :مؤمن هرگاه خشمگين شود، خشمش او را از جاده حق بيرون نمى برد و هرگاه [از كسى] خشنود شود، خشنوديش او را به باطل نمى كشاند و كسى است كه چون قدرت پيدا كند، بيشتر از آنچه حق اوست بر نمى دارد.

۱۵۲۰۱.امام حسن عليه السلام :انديشه، جز به هنگام خشم شناخته نشود.

۱۵۲۰۲.امام هادى عليه السلام :خشم گرفتن بر كسى كه مالك (اختيار دار) او مى باشى، پستى است.

1.غرر الحكم : ۸۷۲۸.

2.نهج البلاغة : الخطبة ۱۷۳.

3.غرر الحكم : ۲۳۴۰.

4.بحار الأنوار : ۷۸/۲۰۹/۸۵.

5.بحار الأنوار : ۷۸/۱۱۳/۷.

6.أعلام الدين : ۳۱۱.