۹۷۴۴.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ( ـ لَمّا سُئلَ عن أكرَمِ الخَلقِ عَلَى اللّه ِ ـ ) : مَن إذا اُعطِيَ شَكَرَ. و إذا ابتُلِيَ صَبَرَ.^۱

۲۰۴۱

شُكرُ المُنعِمِ

۹۷۴۵.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :لَو لَم يَتَوَعَّدِ اللّه ُ على مَعصِيَتِهِ. لَكانَ يَجِبُ ألاّ يُعصى شُكرا لِنِعَمِه.^۲

۹۷۴۶.عنه عليه السلام :أقَلُّ ما يَجِبُ لِلمُنعِمِ أن لا يُعصى بِنِعمَتِهِ.^۳

۹۷۴۴.امام صادق عليه السلام ( ـ در پاسخ به اين سؤال كه : گرامى ترين مردمان نزد ) فرمود : كسى كه چون نعمتى به او داده شود سپاس بگزارد. و هرگاه گرفتار شود شكيب ورزد.

۲۰۴۱

شكر مُنعِم

۹۷۴۵.امام على عليه السلام :اگر خداوند بندگان خود را در برابر نا فرمانيش وعده عذاب هم نمى داد. باز واجب بود كه به شكرانه نعمتهايش نافرمانى نشود.^۴

۹۷۴۶.امام على عليه السلام :كمترين وظيفه در قبال مُنعِم اين است كه با نعمتش نافرمانى نشود.

1.التمحيص : ۶۸/۱۶۳.

2.نهج البلاغة : الحكمة ۲۹۰ و من هنا أخذ القائل ـ و قيل إنّها لأمير المؤمنين عليه السلام ـ : {۰ هَبِ البعثَ لم تُتِنا رسلُه و جاحمةَ النار لم تُضرَمِ ۰} {۰ أ ليسَ من الواجبِ المُستحقِّ حياءُ العِباد من المُنعِمِ؟! ۰}

3.غرر الحكم : ۳۲۶۸.

4.همين معنا در دو بيت زير به قالب شعر در آمده است. بعضى آن را از امير المؤمنين عليه السلام دانسته اند : {۰ گيرم كه خداوند پيامبران خود را نمى فرستاد/ و آتش سوزان دوزخ هم در كار نبود. ۰} {۰ آيا سزاوار نبود كه/ بندگان از نعمت دهنده [به خود] شرم كنند؟ ۰}