۲۰۷۹

مَن تَجوزُ شَهادَتُهُ

۹۸۸۸.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ لِشُرَيحٍ ـ ) : اِعلَمْ أنّ المسلمينَ عُدولٌ بعضُهُم عَلى بَعضٍ. إلاّ مَجلودا في حَدٍّ لَم يَتُب مِنهُ، أو مَعروفاً بشهادَةِ الزُّورِ، أو ظَنِيناً.^۱

۹۸۸۹.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :مَن صَلّى خَمسَ صلواتٍ في اليَومِ و اللَّيلَةِ في جَماعَةٍ، فَظُنُّوا بهِ خَيرا، و أجِيزُوا شهادَتَهُ.^۲

۹۸۹۰.الأمالي للصدوق عن عَلقمةِ :قلتُ لِلصّادق جَعفر بنِ محمّد عليهما السلام : يا بنَ رسولِ اللّه ِ، أخبِرني مَن تُقبَلُ شهادَتُهُ. و مَن لا تُقبَلُ شَهادَتُه؟ قال : يا عَلقَمَةُ. كُلُّ مَن كانَ على فِطرَةِ الإسلامِ جازَتْ شهادَتُهُ. قالَ : فقلتُ لَهُ : تُقبَلْ شهادَةُ المُقتَرِفِ لِلذُّنوبِ ؟ فقالَ : يا عَلقمَةُ. لَو لَم تُقبَلُ شهادَةُ المُقتَرِفِينَ لِلذُّنوبِ لَما قُبِلَتْ إلاّ شَهاداتُ الأنبياءِ و الأوصياءِ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَيهم؛ لأنّهُم هُمُ المَعصُومُونَ دُونَ سائرِ الخَلقِ. فَمَن لَم تَرَهُ بِعَينِكَ يَرتَكِبُ ذَنبا أو لَم يَشهَدْ علَيهِ بذلكَ شاهِدانِ، فهُو مِن أهلِ العَدالَةِ و السِّترِ، و شهادَتُهُ مَقبولَةٌ و إن كانَ في نفسِهِ مُذنِبا. و مَنِ اغتابَهُ بما فيهِ فهُو خارِجٌ عَن وَلايَةِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ، داخِلٌ في وَلايَةِ الشَّيطانِ.^۳

۲۰۷۹

كسانى كه شهادتشان پذيرفته است

۹۸۸۸.امام على عليه السلام ( ـ به شريح ـ ) فرمود : بدان كه مسلمانان نسبت به يكديگر عادل به شمار مى آيند مگر كسى كه به كيفر گناهى حدّ خورده و توبه نكرده باشد، يا به شهادت دروغ دادن شهرت داشته باشد، يا مظنون باشد.

۹۸۸۹.امام صادق عليه السلام :هركه شبانه روز پنج بار با جماعت نماز خواند. به او خوش گمان باشيد و شهادتش را بپذيريد.

۹۸۹۰.الأمالى للصدوق ( ـ به نقل از علقمه ـ ) : به امام صادق عليه السلام گفتم : اى فرزند رسول خدا! چه كسانى شهادتشان پذيرفته است و چه كسانى پذيرفته نيست؟ حضرت فرمود : اى علقمه! هركه بر آيين اسلام باشد مى تواند شهادت دهد. عرض كردم : كسى هم كه مرتكب گناهان شود، شهادتش پذيرفته است؟ فرمود : اى علقمه! اگر شهادت گنهكاران پذيرفته نبود، در آن صورت شهادت كسى جز پيامبران و اوصيا صلوات اللّه عليهم پذيرفته نمى شد ؛ زيرا فقط آنان معصوم هستند. بنا بر اين. اگر به چشم خود نديدى كه كسى گناه مى كند، يا دو شاهد به گنهكارى او گواهى ندادند، چنين كسى عادل و آبرومند است و شهادتش پذيرفته مى شود. هر چند به واقع گنهكار باشد. و هركه به آنچه در اوست او را غيبت كند، از ولايت خداوند عزّ و جلّ خارج شده. به ولايت شيطان درآمده باشد.

1.كتاب من لا يحضره الفقيه : ۳/۱۵/۳۲۴۳.

2.الأمالي للصدوق : ۴۱۸/۵۵۶.

3.الأمالي للصدوق : ۱۶۳ / ۱۶۳.