۲۲۵۲

خُشوعُ الإمامَينِ الصّادِقَينِ عليهما السلام

۱۰۷۶۹.بحار الأنوارعن جابر الجعفي : سمعت أبا عبد اللّه صلى الله عليه و آله :... و لقد صَلّى أبو جعفرٍ عليه السلام ذاتَ يَومٍ فَوَقَعَ على رَأسِهِ شَيءٌ فلَم يَنزِعْهُ مِن رَأسِهِ حتّى قامَ إلَيهِ جعفرٌ فَنَزَعَهُ مِن رَأسِهِ؛ تَعظيما للّه ِِ و إقبالاً على صلاتِهِ، و هُو قولُ اللّه ِ : «أقِمْ وَجْهَكَ للدِّينِ حَنيفا» ^۱.^۲

۱۰۷۷۰.فلاح السائل :رُوِيَ أنّ مولانا جعفرَ بنَ محمّدٍ الصادقَ عليهما السلام كانَ يَتلُو القرآنَ في صلاتِهِ فَغُشِيَ علَيهِ، فلمّا أفاقَ سُئلَ : ما الذي أوجَبَ ما انتَهَت حالُكَ إلَيهِ ؟ فقالَ ـ ما مَعناهُ ـ : ما زِلتُ اُكَرِّرُ آياتِ القرآنِ حتّى بَلَغتُ إلى حالٍ كأنَّي سَمِعتُها مُشافَهَةً مِمَّن أنزَلَها.^۳

۲۲۵۲

خشوع امام باقر و امام صادق عليهما السلام

۱۰۷۶۹.بحار الأنوار ( ـ به نقل از جابر جعفي ـ ) : شنيدم امام صادق عليه السلام فرمود :... روزى ابو جعفر (امام باقر عليه السلام ) به نماز ايستاد. در همان حال چيزى روى سر آن حضرت افتاد. اما آن را از سر خود دور نكرد، تا آن كه جعفر(امام صادق عليه السلام ) آن را از روى سر ايشان برداشت. اين عمل حضرت ناشى از تعظيم خدا و توجّه به نمازش بود و اين فرموده خداوند است كه : «و به سوى دين روى آر، با اخلاص و راستى».

۱۰۷۷۰.فلاح السائل :روايت شده است كه سرورمان امام جعفر صادق عليهما السلام در نماز خود قرآن تلاوت مى كرد كه از هوش رفت. وقتى به هوش آمد سؤال كردند: چه شد كه به اين حال افتاديد؟ حضرت پاسخى به اين مضمون داد : آيات قرآن را پيوسته تكرار مى كردم تا جايى كه اين حالت به من دست داد كه گويى آن را از زبان نازل كننده اش مى شنوم.

1.يونس : ۱۰۵.

2.بحار الأنوار : ۸۴/۲۵۲/۴۸.

3.فلاح السائل : ۲۱۰/۱۲۱.