۶۲۸۷.عنه عليه السلام :أقرَبُ دارٍ مِن سَخَطِ اللّه ِ. و أبعَدُها مِن رِضوانِ اللّه ِ. فَغُضُّوا عَنكُم ـ عِبادَ اللّه ِ ـ غُمُومَها و أشغالَها لِما قد أيقَنتُم به مِن فِراقِها و تَصَرُّفِ حالاتِها.۱
۶۲۸۸.عنه عليه السلام :هي دارُ عُقوبَةٍ و زَوالٍ و فَناءٍ و بلاءٍ. نورُها ظُلمَةٌ. و عَيشُها كَدِرٌ. و غَنِيُّها فَقيرٌ. و صَحيحُها سَقِيمٌ. و عَزيزُها ذَليلٌ.۲
۱۲۷۰
عَدَمُ صَفاءِ الدُّنيا لِأحَدٍ
۶۲۸۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :لَم يُصِبْ امرُؤٌ مِنكُم في هذهِ الدنيا حَبرَةً إلاّ أورَثَتْهُ عَبرَةً. و لا يُصبِحُ فيها في جَناحِ آمِنٍ إلاّ و هو يَخافُ فيها نُزولَ جائحةٍ أو تَغَيُّرَ نِعمَةٍ أو زوالَ عافِيَةٍ مَع أنّ الموتَ مِن وراءِ ذلكَ.۳
۶۲۹۰.عنه عليه السلام :أشهِدُ باللّه ِ. ما تَنالونَ مِن الدنيا نِعمَةً تَفرَحونَ بها إلاّ بِفراقِ اُخرى تَكرَهُونَها.۴
۶۲۹۱.عنه عليه السلام :مَع أنَّ امرَأً لم يكُن مِنها في حَبرَةٍ إلاّ أعقَبَتهُ عَبرَةً، و لم يَلقَ مِن سَرّائها بَطناً إلاّ مَنَحَتهُ مِن ضَرّائها ظَهراً. و لَم تُظِلَّهُ فيها دِيمَـةُ رَخاءٍ إلاّ هَتَنَتْ عَليهِ مُزنَةُ بلاءٍ.۵
۶۲۸۷.امام على عليه السلام :دنيا، نزديكترين سراى است به خشم خدا و دورترين سراى از خشنودى خدا. پس اى بندگان خدا! از گرفتاريها و اندوههاى آن چشم فرو پوشيد؛ چون از جدايى ها و دگرگونى هاى آن نيك آگاهيد.
۶۲۸۸.امام على عليه السلام :دنيا، سراى كيفر و زوال و نيستى و گرفتارى است ؛ روشنايى آن تاريكى است و خوشى آن مكدَّر و توانگر آن تهيدست و تندرستش بيمار و ارجمندش خوار.
۱۲۷۰
دنيا براى هيچ كس زلال و بى رنج نيست
۶۲۸۹.امام على عليه السلام :هيچ يك از شما در اين دنيا به شادى اى نرسيد، جز آن كه دنيا در پى آن او را گريان كرد و در زير بال امن و آسايشْ شب را به صبح نرسانْد، مگر آن كه از فرود آمدن بلايى سخت يا از دست شدن نعمتى يا از بين رفتن سلامت و عافيتى ترسان شد. و در پس همه اينها مرگ است.
۶۲۹۰.امام على عليه السلام :خدا را گواه مى گيرم كه در اين دنيا به نعمتى شاد كننده نمى رسيد. مگر با از دست دادن نعمتى ديگر، كه از دست دادنش را خوش نداريد.
۶۲۹۱.امام على عليه السلام :هيچ كس از دنيا شادمانى نديد، جز اين كه دنيا در پى آن، به او اشك داد و از خوشيهاى اين دنيا به كسى نرسيد، جز آن كه در پى آن رنجها و نا خوشيهايش را نصيب او كرد. باران فراخى و نعمتِ آن. كسى را تر نكرد، جز آن كه ابر بلا و محنت بر او باريدن گرفت.
1.نهج البلاغة : الخطبة ۱۶۱.
2.بحار الأنوار: ۷۸/۲۲/۸۴.
3.. الكافي : ۸/۱۷۴/۱۹۴.
4.الأمالي للطوسي : ۲۱۶/۳۷۹.
5.بحار الأنوار: ۷۳/۹۷/۸۲.