كه تو بر دو فرشته نگهبان اعمالت نوشتهاى املا مىكنى. پس سخنانى بگو كه برايت سودمند باشد و از سخنان بيهوده، دم فرو بند».
ترجمه حديث ۸۲
حضرت عبد العظيم عليه السلام - به سند خود - : امام زين العابدين عليه السلام فرمود : «سزاوار نيست كه هر چه دلت خواست، بر زبان آورى ؛ زيرا خداوند فرموده : (چيزى را كه بدان علم ندارى، پيروى نكن) و پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود : "خداوند رحمت كند بندهاى را كه خيرى بر زبان جارى سازد و از آن سودمند گردد، يا ساكت شود تا سالم بماند!"».
شرح
حديث شماره ۸۱. اشاره دارد به آياتى از سوره ق :
(إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيَانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمَالِ قَعِيدٌ * مَّا يَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ.۱ آن گاه كه دو [فرشته] دريافت كننده. از راست و چپ مراقب نشستهاند، [آدمى ]هيچ سخنى را بر زبان نمىآورد، جز آن كه مراقبى نزد اوست و آن را ضبط مىكند).
حديث شماره ۸۲ نيز درباره مراقبت در گفتار است. علاوه بر نكاتى كه پيش از اين. در شرح حديث شماره ۷۶ و ۷۷ گذشت. در تبيين دو حديثِ ياد شده. مىتوان به اين نكات، اشاره كرد :
۱. در روايتى، امام صادق عليه السلام در باره مأموريت فرشتگانِ همراه انسان مىفرمايد :
ما مِن أحَدٍ إلّا وَ مَعَهُ مَلَكَانِ يَكتُبانِ ما يَلفِظُهُ. ثُمَّ يَرفَعانِ ذلِكَ إلى المَلَكَينِ فَوقَهُما فَيُثبِتانِ ما كانَ مِن خَيرٍ وَ شَرٍّ وَ يُلقِيانِ ما سِوى ذلِكَ.۲
1.ق: آيه ۱۶ - ۱۷.
2.بحار الأنوار : ج ۵ ص ۳۲۲.