فصل دوم : حكمتهاى عبادى
۲ / ۱
نورانيّت وضو
۳۵.الأمالى للصدوق :حدّثنا عليّ بن أحمد. قال : حدّثنا محمّد بن أبى عبد اللَّه الكوفي. عن سهل بن زياد الآدمى. عن عبد العظيم بن عبد اللَّه الحسنى. عن علىّ بن محمّد بن عليّ بن موسى بن جعفر بن محمّد بن عليّ بن الحسين بن عليّ بن أبى طالب عليهم السلام. قال : لَمّا كَلَّمَ اللَّهُعزّ وجلّ موسى بنَ عِمرانَ عليه السلام... قالَ: إلهى! فَما جَزاءُ مَن أتَمَّ الوُضوءَ مِن خَشيَتِكَ؟ قالَ: أبعَثُهُ يَومَ القِيامَةِ ولَهُ نورٌ بَينَ عَينَيهِ يَتَلَألَأُ.۱
ترجمه
حضرت عبد العظيم عليه السلام : امام هادى عليه السلام فرمود : «هنگامى كه خداوندعزّ وجلّ با موسى بن عمران عليه السلام سخن مىگفت، موسى گفت : خدايا! پاداش كسى كه از خوف تو، وضو را كامل كند، چيست؟ خداوند فرمود: او را در روز قيامت در حالى بر مىانگيزانم كه نورى در ميان دو چشمش مىدرخشد».
شرح
بر پايه اين حديث، يكى از آثار وضو، نورانيت چهره در قيامت است. در اين باره چند
1.الأمالى. صدوق : ص ۲۷۶ ح ۳۰۷. بحار الأنوار : ج ۷۷ ص ۳۰۱ ح ۱. نيز. ر. ك : همين كتاب : ح ۹۲.